|
|
100PROOF.BE |
|
 |
|
|
Zaterdag
4 september 2010
Even na zeven
wakker.Dat valt best mee. Zo haal ik de trein van 7u55 makkelijk.
Ontbijten kan ik op de trein, dat scheelt me twee uur in Dublin.
Ik val wel bijna
op mijn gat wanneer het ticket uit de automaat komt, 68,5 euro. Niet
mis! In’t vervolg toch maar op voorhand bestellen. De treinen zijn wel
comfortabel en proper en er is catering aan boord. Onder het genot van
een sandwich met roast chicken en stuffing en een stevige coffee black
schuift het land voorbij. Het blijkt vannacht geregend te hebben en het
is zwaar bewolkt. Met een beetje geluk blijf ik dat weer voor en heb ik
nog een “droge” dag in Dublin. Langs de Flesk glijden we weg van
Killarney, toch wel mijn favoriete plekje in Ierland al zijn er nog wel
enkele die dicht in de buurt komen.
|
A
train leaving
The
flag goes up
a
horn is blown
all
passengers on board
gently
the train starts rolling
iron
wheels roar
to
bring me back from where i came
i
feel sad to go away
and
watch you wave goodbye
standing
lonely at the quai
|
Onderweg begint het te regenen en stipt op tijd, waar is de tijd dat vertrek noch aankomsttijd hier zeker was, komen we in Heuston Station, de uitvalbasis van zovele Ierlandreizen. Voor het eerst deze trip mijn regenkleren aangetrokken en op zoek naar mijn hol voor de nacht. Gelukkig ben ik hier wel eens eerder geweest en op het gevoel vind ik Avalon House. De jonge kerel achter de balie is pas in dienst en verontschuldigd zich uitgebreid voor zijn gestuntel. Op kamer 306 blijk ik voorlopig de enige gast. Goed zo. |
 |
 |
Nu ik toch in Dublin ben ga ik eindelijk de Guinness brouwerij, die me al zoveel plezier verschaft heeft, met een bezoek vereren.Het brouwproces is me niet vreemd maar toch leer je altijd iets bij. Dit is de drukst bezochte attractie van Ierland en dat is er aan te zien. In de bar helemaal boven is het een drukte van jewelste. Bovendien zijn er nog enkele "Stagpartys” aan de gang. Zo zit de stemming er op het middaguur al goed in. Wat het meest mijn aandacht trekt is het hele PR gebeuren rond Guinness. Al 250 jaar staan ze op dat gebied aan de top. Zowel het vroegere handgemaakte materiaal als het hedendaagse ronduit schitterende digitale. “Guinness is good for you” and me! |
 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
Shall
i stay or shall i go
Enjoying
my Guinness
high
above the city
a
seagull flys by
and
drops something shitty
|
 |
 |
|
Ik daal af naar Temple Bar. Het is nog niet druk en Early Bird menu’s zijn wat goedkoper. In the Quai Bar serveert men heerlijk Soup en Beef and Guinness stew. Dit alles overgoten met een pint van dat versterkende vocht zet mijn buikje flink rond.Wanneer een hele bus Italiaanse scholieren behoorlijk druk mijn rust komen verstoren stap ik maar weer eens op. Even mijn spullen wegbrengen en wat orde op zaken stellen. Ik neem de gelegenheid te baat om mijn mails te raadplegen en ben aangenaam verrast dat de wereld in Heist met al zijn roddels en verhalen ook zonder mij zijn dagelijkse rondjes draait.Ik lees en schrijf nog wat en ga dan op zoek naar een rustig plaatsje ergens aan de toog. Al zal dat in dit oord van verderf niet makkelijk zijn. |
 |
 |
 |
|
|
 |
|
 |
In een zijstraatje van Temple Bar is het iets kalmer. Na enkele pints terug de straat op midden het nachtgebraak. Veel te jonge meisjes in veel te korte rokjes en met veel te hoge hakken. Niet altijd is deze combinatie geslaagd te noemen. Om kort te zijn: Er zijn hoeren die minder met hun fijne vleeswaren te koop lopen. Bovendien doet de drank al flink zijn werk en op de kasseitjes van deze buurt wordt menige evenwichtsoefening uitgevoerd. Overal liggen kapotte flessen en glazen. Hier en daar ligt er eentje te sterven. Op elke hoek tracht men je binnen te lokken met dezelfde inmiddels afgezaagde tunes gebracht door niet altijd even getalenteerde muzikanten. De doorsnee toerist slikt dit alles echter vlotjes door.Ik heb het nu wel even gehad. Ik luister nog naar wat buskers die meestal beter spelen en bovendien is het gratis. Ik zwerf nog wat rond in deze stad die nooit schijnt te slapen. Heeft iemand daar eens geen boek over geschreven?Langs de Liffey komt er vanop de bovenverdieping van een pub stomende blues uit de openstaande ramen de straat opgestroomd. Ik word door de muziek onbewust naar binnen gezogen en kom in een grote kamer met een kleine toog en een 40tal liefhebbers. Een heel ander publiek hier dan een straat verder. Eindelijk echte muziek. Pat Martin and Friends zetten het kot op stelten. Nog niet vaak zoveel gedreven talent en ervaring op een klein podium bijeen gezien. Enkele jonge Duitsers zitten bij me en vinden het best leuk. Sfeer is goed! De groep speelt nog een heel eind door. Na enkele bisnummers komt er een eind aan de pret.Tot mijn grote verbazing is het kwart na twee geworden. Door het slagveld van Temple Bar kuier ik door de stad naar mijn Hostel. Op de kamer zijn er enkele gasten bijgekomen, een jong koppeltje is tevreden met één bed en ligt zalig te soezen, een liefelijk zicht.
|
